Powrót na zawody do
Kotoru chodził mi po głowie praktycznie od momentu, gdy w zeszłym roku
przekroczyłem linię mety. Tak było pięknie. Natomiast, głównie przez dzieci wyjazd
stał bardzo długo pod znakiem zapytania. W końcu zapadła upragniona przeze mnie
decyzja mojej żony, że jednak jedziemy. Izka do jednych dziadków, Q do drugich,
a Michalina z nami. Przy okazji skorzystałem z promocji na obniżone wpisowe w
przypadku startu zarówno w Montenegro, jak i w Borównie i już byłem na liście
startowej :)
Wydawało się nam, że
jadąc drugi raz będziemy znacznie mądrzejsi o doświadczenia! Nic w tym stylu!! W końcu „It’s Montenegro” :) Zaczęło się zaraz po
przylocie, gdy okazało się, że pomimo, że zamówiliśmy dokładnie to samo auto, co
w zeszłym roku, czyli Dacie Dokker z racji wielkiego bagażnika, Pan z
wypożyczalni uznał, że lepiej od nas wie jakie auto jest nam potrzebne i dał
nam Dacie Logan. Nie muszę pisać, że nie było opcji zapakować tam walizki z
bajkiem… Po 1.5 godz przepychanki w ulewie na lotnisku w końcu dostaliśmy
Renault Espace, w który walizka się mieściła, jednak za dopłatą. Dochodziła 20,
byliśmy z Misią (Marta wychodziła z siebie na lotnisku by ją rozbawiać), a po obejściu
innych wypożyczalni okazało się, że żadna nie ma auta zbliżonego do Dokkera,
ewentualnie inny Van, ale w tej samej cenie lub droższy co Espace. Dopłaciliśmy
i w końcu pojechaliśmy. Z Podgoricy do Kotoru mieliśmy 1,5 godz drogi. W teorii…
W praktyce byliśmy na miejscu sporo po 23… Najpierw pojechaliśmy zgodnie z
wskazaniami nawigacji, która poprowadziła nas wąskimi, górskimi dróżkami.
Nawrót i powrót na główną drogę przez Budvę. Ciut dalej ale jednak haj łej.
Natomiast niestety wciąż przez góry. Takiej drogi w życiu nie przeżyłem.
Deszcz lejący się strumieniami, obca droga, obce auto, noc i wjechaliśmy w
chmury, które położyły się na górach. Powiedzieć, że nic nie widziałem to nic
nie powiedzieć. Razem z Martą nawigowaliśmy po elementach prawej i środkowej
linii, które i tak co chwilę znikały. Średnia prędkość 5-10 km/h… MASAKRA!! W
końcu zjechaliśmy niżej i chmury się skończyły. Dało się normalnie jechać.
Na miejscu okazało się,
że mamy do wyboru apartament. Albo nieremontowany, gdzieś od rozpadu
Jugosławii, ale z łazienką, lub trochę ładniejszy ale bez łazienki. Wzięliśmy z
łazienką pomimo, że instytucja toalety pod prysznicem nie do końca mnie
przekonuje!!
Dojechaliśmy, mieliśmy
gdzie spać. W końcu. Co jeszcze mogło pójść nie tak?? Otóż zupełnie zaskoczyła
Nas pogoda. W zeszłym roku były temperatury rzędu 30 stopni, w tym koło 16…
Jeszcze w czwartek
wieczorem jak dziewczyny już spały zobaczyłem na fb Ocean Lava, że w piątek o
10 jest objazd trasy kolarskiej. Trasę niby doskonale znałem, ale zawsze to
trochę więcej km w nogach w tym klimacie. W piątek rano naprędce skręciłem
bajka i w drogę. Było absolutnie tak samo cudownie jak w zeszłym roku.
Połączenie morza i gór robi robotę :)
Do tego jechało sporo Polaków, w tym jak się okazało późniejszy zwycięzca
całych zawodów.
Po objeździe Marta poszła pływać, a ja zauważyłem znajomego
Kotorczyka z którym w zeszłym roku sporo przegadaliśmy na objeździe trasy i poszedłem
się przywitać.
Potem poszliśmy do naszej ukochanej knajpki z zeszłego roku,
powłóczyliśmy się po starym mieście, a na 20 na powitalną kolację. Wciąż kolacja
robiła wrażenie (w szczególności w porównaniu do pasta party jakie są u nas
przed zawodami), ale to nie było już to samo. Choć trzeba przyznać, że to raczej
zeszły rok był absolutnym fenomenem, niż tej kolacji czegoś brakowało…
W sobotę krótki bieg,
oficjalny trening pływacki (niestety po wyjściu z wody rozciąłem sobie stopę o
kawałek szkła zostawiony na plaży…) i odprawa po angielsku. Tam pierwszy raz
usłyszeliśmy, że ze względu na temperaturę wody możliwe, że pływanie będzie
skrócone oraz prośbę, by pomimo rozpiski zawodów rowery wstawiać dopiero w
niedzielę rano, ze względu na przewidywane fatalne warunki pogodowe w nocy. Po
odbiorze czipa już tylko szykowanie sprzętu i spanie.
Pobudka o 5:15,
ogarnięcie się i zaprowadzenie bajka i rzeczy do strefy. Tak samo jak rok
wcześniej był system workowy. W międzyczasie okazało się, że jednak pływanie
jest skrócone z racji tego, że woda miała około 13 stopni. To też skutkowało
opóźnieniem startu o 15 minut w związku z tym, że orgowie mają bardzo restrykcyjnie
określone w jakich godzinach mogą zamknąć drogę. W końcu zamykają jedną, jedyną
drogę przez Kotor, więc trudno się dziwić.
SWIM
Ustawiam się gdzieś na
samym końcu, leci Thunderstruck AC/DC, odliczanie i do wody. Było rześko, że tak to
ujmę, ale dało się płynąć. Kończąc pętlę stwierdziłem nawet, że gdyby trzeba
było popłynąłbym drugą też. Nie wytelepało mnie jak na pierwszej połówce w
Borównie…Śmieszne, że była kolosalna różnica temperatur w zależności czy było bliżej brzegu czy dalej, a odległość między bojkami wynosiła sto metrów. Dopłynięcie kolejne sto, więc mimo wszystko już było dość głęboko...
Pływanie 24:27 min. Ani
dobrze, ani źle.
BAJK
Wskakuję na rower i
jedziemy.
O dziwo całkiem szybko się rozgrzałem i wyschłem po pływaniu. Jedzie
mi się cudnie. Średnia na czarnogórskich górkach koło 32-34 km/h i tak sobie
leciałem. Oba mocne podjazdy weszły dość gładko i pomału zbliżamy się do
pierwszej nawrotki.
 |
| Photo by Dragan Stojkic. |
Gdy nagle zaczyna padać. Nie jest to rzęsista ulewa, ale wystarczający
deszcz, by asfaltem płynęły małe rzeczki. Średnia mi spada dramatycznie, jest
mi dość chłodno, generalnie odechciewa mi się jazdy. Zjazd z Perastu po
nawrotce to jest jakaś tragedia. Jadę koło 10-15 km/h, i generalnie bardziej
się czuję jak na łyżwach niż na rowerze. Na bajku mam opony totalnie bez
bieżnika. Są genialne na suchym, natomiast na mokrym to było fatalne.
 |
| Photo by Dragan Stojkic. |
Generalnie rower obnażył całe moje tegoroczne przygotowania do sezonu, czyli w
sumie ich brak. Praca, praca, praca, dom, praca w domu, praca przy domu, praca
etc… Starałem się wciskać treningi gdzie się dało, ale też w końcu straciłem motywację czując
się jakbym się kopał z koniem… Brak długich wyjeżdżeń, brak wyjeżdżeń na szosie
– głównie trenażer (co jak stwierdził mój trener spowodowało brak czucia bajka
i strach na zjazdach na mokrym), wszystko to dało znać o sobie na rowerze. Siedząc
teraz wciąż na wakacjach mam solenne postanowienie znów wrócić do mocnych
treningów rowerowych, ale obawiam się, że powrót do domu szybko zweryfikuje te
plany…
Rower – 3:14:03, ave V
28,2, czyli tragedia…
RUN
Biegu byłem ciekawy
najbardziej.
Czy jestem zadowolony??
I tak i nie. Jechałem tutaj traktując ten start tak jak mi trener kazał - mocny
trening w ślicznym miejscu. I te założenia wypełniłem w 100%. Mój pozytywny
odbiór burzy tylko bajk bo miałem nadzieję wykręcić jednak coś więcej niż 28.2
km/h…
Czy chciałbym wrócić po
raz trzeci na Ocean Lava Montenegro?? W każdej cholernej chwili!! Jeśli tylko
Marta się zgodzi przylecieć za rok znów na bank będziemy - już razem jako
startujący. Miejsce, klimat zawodów, organizacja, ludzie, obsługa, pakiet
wszystko jest tutaj tak bardzo na 100%, że grzechem by było nie wracać!!
Garść porad:
- lecieliśmy znów z
Schonefeld – najtaniej,
- samochód braliśmy na
lotnisku w Podgoricy – wypożyczalnia Renault Rent,
- na miejscu warto
szukać noclegu w Dobrocie – spaliśmy 100 m od startu, poza tym tamtędy biegnie
trasa biegu – tylko uwaga bo Dobrota ma ponad 5 km…
- warto przyjechać do
Kotoru już w czwartek przed zawodami – oficjalny objazd trasy, kolacja
powitalna, odprawa, oficjalny trening pływacki z espresso na środku zatoki!!
A przede wszystkim pamiętajcie
o jednym – It’s Montenegro :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz